นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
365
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
365
หมวด : แฟนฟิคเกาหลี
อัปเดตล่าสุด : 16 มี.ค. 59 / 16:22 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
“พี่จีฮุน...พี่…”
“ไม่...พี่ไม่เป็นไร..”
ผมเอ่ยอย่างยากลำบากเพราะพยายามกลั้นสะอื้น ที่จุกอยู่กลางลำคอ
“พี่...อย่าฝืนตัวเองเลย ร้องออกมาเถอะ”
แค่ประโยคเดียว ที่รุ่นน้องอย่างควอน ซูนยอง เอ่ยออกมา ก็ทำให้น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
ผมเอาหน้าซุกกับไหล่กว้าง ปล่อยความรู้สึกที่อัดอั้นผ่านทางหยดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด
‘ทำไม….ทำไมผมต้องไปรักหมอนั่นด้วย ชเวซึงซอล’
“ร้องออกมาเลยพี่...ผมจะอยู่ข้างๆพี่เอง”
เสียงกระซิบแผ่วเบาของซูนยอง ช่วยปลอบประโลมใจของคนเป็นพี่ ให้รู้ว่าอย่างน้อย….จีฮุนก็ยังมีเขาคอยอยู่ข้างๆเสมอ ถึงแม้ว่า…..
“ฮึก….ฮือ ทำไม ทำไมต้องรัก คนที่ไม่รักเราด้วย ทำไม…”
“เนอะ ทำไม...ต้องรักคนที่ไม่รักเราด้วย”
ซูนยองยิ้มออกมา แต่นั่นไม่ใช่ยิ้มที่มีความสุข มันเป็นยิ้มที่เจ็บปวด เจ็บ….เหมือนถูกมีด กรีดหัวใจทีละนิด
เขารู้มาตั้งนานแล้วแหละ ว่าพี่จีฮุนน่ะ ชอบรุ่นพี่ปี4 ชเวซึงซอล แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ตัดใจจากพี่จีฮุนคนนี้ไม่ได้ซักที พอได้มาเห็นจีฮุน
ร้องไห้แบบนี้ เขาก็เจ็บ
เจ็บที่ปกป้องไม่ได้
เจ็บที่เป็นคนที่พี่ชอบไม่ได้
เจ็บที่คนตรงหน้าไม่เคยหันมามองเขา
เจ็บเพราะเป็นได้ แค่พี่น้อง
ทำอะไรไม่ได้เลยซักอย่าง…..ซูนยอง
“พี่”
“ฮึก” ผมสะอึ้นพลางช้อนตาขึ้นมองอีกคน
“พี่...ให้ผมเป็นคนคนนั้นของพี่..ได้ไหม”
“…” ผมเบิกตากว้างกับคำถามที่คาดไม่ถึง
“ให้ผมยืนข้างพี่..ในฐานะอื่น..จะได้ไหม”
“ซูน…”
“พี่ยังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้ แต่ไม่ว่าคำตอบจะเป็นยัง
ไงผมก็อยู่ข้างๆพี่เหมือนเดิมนะ” ฝืนยิ้ม ทั้งๆที่ในใจมัน
ปวดหนึบไปหมด
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“พี่จะกลับบ้านเลยป่าว เดี๋ยวผมไป-”
ไม่รู้ผมคิดอะไรอยู่ เอื้อมมือไปดึงเนคไทของคนตัวสูงลงมา พลางเลื่อนหน้าไปใกล้ๆ กวาดสายตามองใบหน้าขาวสะอาดของคนตรงหน้า ผมสบตากับซูนยอง ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่ที่รู้ๆคือ….
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
ไม่รู้ว่าใจผมหรือซูนยองที่เต้นรัวแบบนี้ ความจริงผมก็เคยแอบหวั่นไหวกับเจ้าตัวนะ แต่เพราะไม่อยากให้สถานะพี่น้องสั่นคลอน ผมก็เลยต้องเลี่ยงสถานการณ์แบบนี้ทุกที
“พี่”
“หือ-”
มือหนากุมท้ายทอยของคนอายุมากกว่า ซูนยองประกบริมฝีปากของตน บดเบียดไปกับปากนุ่มของอีกฝ่าย กวาดลิ้นตักตวงความหวานจากคนตัวเล็ก จีฮุนที่เพิ่งเคยสัมผัสกับความหวาบหวามที่คนตัวสูงมอบให้ ก็พยายามส่งเสียงประท้วง
“อือ”
เสียงจากคนตัวเล็ก ทำให้ซูนยองผละริมฝีปากออกอย่างรวดเร็ว
“อะ...พี่ผม..”
“ไม่..ไม่เป็นไร” ผมโบกมือทั้งสองข้างไปมาเพื่อบอกอีกคนว่าผมไม่เป็นไรจริงๆ แต่ผมว่าตอนนี้หน้าผมมันร้อนๆแหละ
“หน้าแดงแบบเนี้ย เขินหรอพี่” ซูนยองพูดไปก็กลั้นหัวเราะไป นานๆทีจะเห็นพี่จีฮุนคนนี้เขิน แถมเขินน่ารักซะด้วยสิ
“ไอบ้าซูน”ผมพูดก่อนจะเอาฝ่ามือ ตีไปที่ไหล่ของรุ่น
น้องจอมทะเล้น
“เขินจริงๆด้วยอ่ะ ฮ่า ฮ่า”
“พอเลย หยุดไอซูน”
“ซูน”ผมพูดขึ้น
“หืม”
“รอพี่หน่อยได้ไหม”
“รอพี่ตัดใจจากเขาได้ พี่สัญญาว่าจะไม่ทำให้นายผิดหวัง”
“พี่-”
“ได้ไหม”ผมหันมาสบตาซูนยองอย่างจริงจัง
“ได้ดิพี่”
“ผมรอมาแล้ว ทำไมผมจะรออีกไม่ได้ล่ะ:)”
“ผมรอพี่ได้เสมอแหละ พี่จีฮุน”
ตอนนี้เป็นตอนพิเศษนะคะ ไม่เกี่ยวกับเนื้อหาหลักแต่อย่างใด
ติดตามฟิคหลักด้วยน้า
รัก♡
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“พี่ีฮุน...พี่…”
“ไม่...พี่ไม่เป็นไร..”
ผมเอ่ยอย่ายาลำบาเพราะพยายามลั้นสะอื้น ทีุ่อยู่ลาลำอ
“พี่...อย่าฝืนัวเอเลย ร้อออมาเถอะ”
แ่ประโยเียว ที่รุ่นน้ออย่าวอน ูนยอ เอ่ยออมา ็ทำให้น้ำาที่พยายามลั้นเอาไว้ ไหลออมาอย่าห้ามไม่ไ้
ผมเอาหน้าุับไหล่ว้า ปล่อยวามรู้สึที่อัอั้นผ่านทาหยน้ำาที่ไหลไม่หยุ
‘ทำไม….ทำไมผม้อไปรัหมอนั่น้วย เวึอล’
“ร้อออมาเลยพี่...ผมะอยู่้าๆพี่เอ”
เสียระิบแผ่วเบาอูนยอ ่วยปลอบประโลมใอนเป็นพี่ ให้รู้ว่าอย่าน้อย….ีฮุน็ยัมีเาอยอยู่้าๆเสมอ ถึแม้ว่า…..
“ฮึ….ฮือ ทำไม ทำไม้อรั นที่ไม่รัเรา้วย ทำไม…”
“เนอะ ทำไม...้อรันที่ไม่รัเรา้วย”
ูนยอยิ้มออมา แ่นั่นไม่ใ่ยิ้มที่มีวามสุ มันเป็นยิ้มที่เ็บปว เ็บ….เหมือนถูมี รีหัวใทีละนิ
เารู้มาั้นานแล้วแหละ ว่าพี่ีฮุนน่ะ อบรุ่นพี่ปี4เวึอล แ่ถึอย่านั้นเา็ัใาพี่ีฮุนนนี้ไม่ไ้ัที พอไ้มาเห็นีฮุนร้อไห้แบบนี้ เา็เ็บ
เ็บที่ปป้อไม่ไ้
เ็บที่เป็นนที่พี่อบไม่ไ้
เ็บที่นรหน้าไม่เยหันมามอเา
เ็บเพราะเป็นไ้ แ่พี่น้อ
ทำอะไรไม่ไ้เลยัอย่า…..ูนยอ
“พี่”
“ฮึ” ผมสะอึ้นพลา้อนาึ้นมออีน
“พี่...ให้ผมเป็นนนนั้นอพี่..ไ้ไหม”
“…” ผมเบิาว้าับำถามที่าไม่ถึ
“ให้ผมยืน้าพี่..ในานะอื่น..ะไ้ไหม”
“ูน…”
“พี่ยัไม่้ออบอนนี้็ไ้ แ่ไม่ว่าำอบะเป็นยัไผม็อยู่้าๆพี่เหมือนเิมนะ” ฝืนยิ้ม ทั้ๆที่ในใมันปวหนึบไปหม
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“พี่ะลับบ้านเลยป่าว เี๋ยวผมไป-”
ไม่รู้ผมิอะไรอยู่ เอื้อมมือไปึเนไทอนัวสูลมาพลาเลื่อนหน้าไปใล้ๆ วาสายามอใบหน้าาวสะอาอนรหน้า ผมสบาับูนยอ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แ่ที่รู้ๆือ….
ึั ึั ึั
ไม่รู้ว่าใผมหรือูนยอที่เ้นรัวแบบนี้ วามริผม็เยแอบหวั่นไหวับเ้าัวนะ แ่เพราะไม่อยาให้สถานะพี่น้อสั่นลอน ผม็เลย้อเลี่ยสถานาร์แบบนี้ทุที
“พี่”
“หือ-”
มือหนาุมท้ายทอยอนอายุมาว่า ูนยอประบริมฝีปาอน บเบียไปับปานุ่มออีฝ่ายวาลิ้นัววามหวานานัวเล็ ีฮุนที่เพิ่เยสัมผัสับวามหวาบหวามที่นัวสูมอบให้ ็พยายามส่เสียประท้ว
“อือ”
เสียานัวเล็ ทำใหู้นยอผละริมฝีปาอออย่ารวเร็ว
“อะ...พี่ผม..”
“ไม่..ไม่เป็นไร” ผมโบมือทั้สอ้าไปมาเพื่อบออีนว่าผมไม่เป็นไรริๆ แ่ผมว่าอนนี้หน้าผมมันร้อนๆแหละ
“หน้าแแบบเนี้ย เินหรอพี่” ูนยอพูไป็ลั้นหัวเราะไป นานๆทีะเห็นพี่ีฮุนนนี้เิน แถมเินน่ารัะ้วยสิ
“ไอบ้าูน”ผมพู่อนะเอาฝ่ามือ ีไปที่ไหล่อรุ่นน้ออมทะเล้น
“เินริๆ้วยอ่ะ ฮ่า ฮ่า”
“พอเลย หยุไอูน”
“ูน”ผมพูึ้น
“หืม”
“รอพี่หน่อยไ้ไหม”
“รอพี่ัใาเาไ้ พี่สัาว่าะไม่ทำให้นายผิ
หวั”
“พี่-”
“ไ้ไหม”ผมหันมาสบาูนยออย่าริั
“ไ้ิพี่”
“ผมรอมาแล้ว ทำไมผมะรออีไม่ไ้ล่ะ:)”
“ผมรอพี่ไ้เสมอแหละ พี่ีฮุน”
ผลงานอื่นๆ ของ pularxx ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ pularxx
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น